13/11/2008

VERBETERING...


Vanmorgen was ik bij de fysiotherapeut.
Jawel, ik heb er maar eens professionele hulp bij gezocht.

Deze is helemaal gespecialiseerd in hyperventilatie. En aangezien ik daar onbehoorlijk veel last van had ben ik daar maar eens naar toe gegaan.
Het wordt me nu duidelijk hoe ik in mijn overlevingstaktiek te hoog ben gaan ademen, mijn schouders optrok en mijn nekspieren aanspande.

Dat doe je, als je aan het vechten bent om te overleven.
En dat ik een vechter ben had ik allang door.

Nu ik weet, dat ik dat allemaal aan het doen was en soms nog aan het doen
ben, ben ik al een heel stuk verder. Als ik weer eens mijn schouders optrek, zeg ik tegen mezelf: "Ik doe dit, en ik gooi ze omlaag..."
Hoppa, omlaag met die hap. Steeds maar weer.


Borst vooruit, ook zoiets.

Mijn hele houding heeft zich volledig aangepast aan het overlevingsmechanisme.
Dus daar stond ik ineengedoken op het perron om me maar tegen de klappen te verdedigen.

En dat doe ik al een paar jaar...
Eén twee drie is het niet over, maar ik weet, dat ik het doe en dat ik in de juiste richting ga.
Uiteindelijk ben ik ijzersterk, en zal ik dit allemaal overwinnen en trots door de wereld stappen.

Ik kies voor A.
Rechtop, borst vooruit, schouders omlaag....

Er wordt aan geknaagd, maar ik knaag dapper terug, want ik ben super gezond en supersterk...


Zo... het is eruit.
Nu ga ik weer eens een lekker stuk wandelen.
Het is prachtig weer. De zon schijnt. De lucht is hel blauw.
Elswout wordt het, ik schop de bladeren vooruit.

Ik adem.
Ik loop rechtop...

10/11/2008

VOORUITGANG




Jazeker... vooruitgang! Denk maar niet dat ik al te lang blijf hangen in zo'n k*t-gevoel... Ik kom er weer bovenop, wat ik je brom. "Alles sal reg kom", zei onze oude volksschrijver Bredero. Of was het iemand anders... Nou ja, doet er nu even niet toe.
In ieder geval komt alles weer op z'n pootjes terecht. Ik laat me niet kisten, als je dat maar weet. Never nooit niet.

Dit klinkt natuurlijk wel heel strijdbaar, maar het voelt nog niet echt zo.
Ik weet alleen dat het goed is om je door je eigen woorden een beetje op te krikken. "Kom op meid.." en van die dingen meer.
Ik kan ook enorm opgepept worden door de woorden van anderen.
Dat is misschien een zwaktebod, dat je het niet alleen kan, maar zeg nou eens eerlijk, meneer Sonneberg, kunt u het dan wel alleen?
Wie kan het echt helemaal alleen?

Daar ben ik wel nieuwsgierig naar.

Ik voel me wel steeds sterker...
Ben weer allerlei dingen aan het oppakken,die ik tijden heb laten liggen.
Wat dat betreft ben ik wel trots op mezelf.

Dus:
Ellen, ga je volgende week weer mee wokken in het Middenduin???!!!

PS:


'Alles sal reg kom'. Deze uitspraak wordt toegeschreven aan Paul Kruger, maar ten eerste is het uit zijn verband gerukt, want volledig is het : 'Alles sal reg kom as ons almal ons plig doen' (het komt dus niet allemaal vanzelf goed; we moeten er allemaal wel wat aan doen). Ten tweede is de uitspraak niet van Paul Kruger maar van J.H. Brand (1823-1888), president van de Boeren Vrijstaat (voorloper van het huidige Zuid-Afrika).
© steemers.nl



Oh ja en nog wat: Bredero heeft ons het volgende gezegde nagelaten:

"Het kan verkeren..."






05/11/2008

HOE VERDER



Hoe kun je verder gaan...

Ik weet het (nog) niet.
Ik doe er van alles aan, maar gemakkelijk is het niet.
Een goeie vriend zei me, alle ongemakken en narigheid te accepteren. Dat doe ik nu en het helpt wel. Het gaat inderdaad allemaal een beetje beter. Maar het blijft maar zo knagen en rommelen in mijn hoofd...

Misschien ben ik te ongeduldig. Misschien neem ik niet genoeg tijd.
Ik vind het vervelend als ik een slecht humeur heb. Ik heb vaak een brok in mijn keel en voel me emotioneel een heusche nitwit.


Vanmorgen op het koor zongen we een mooi lied. Zo'n lied dat uit je tenen komt. "Ecco il petto" heet het lied. Prachtig.
En wat denk ik erbij??? "Dit mogen ze op mijn begrafenis komen zingen"...
Nou vraag ik u, alle jakob, wat een stomme gedachte. Maar ik zit er maar mooi mee. Die komt ook uit mijn tenen.


Vorige week paste ik op mijn kleindochtertje en ik zit op de bank, kijk naar het spelende kind en denk: "Wat als ik nu ineens dood ben...? Wanneer komt er dan iemand om het kind te bevrijden?"
Ook al zoiets.
En het moeilijke is, dat als je tegen jezelf zegt: "Ik wil die gedachtes
niet meer denken", dat je ze dan juist wél gaat denken.
Dat is dus zoiets waar ik helemaal gek van word.

En wat dán weer zo moeilijk is, is niet te laten merken, dat je helemaal gek wordt.

(Nou ja, wordt vervolgd maar weer...)

03/11/2008

HEINTJE DAVIDS

Ja, daar ben ik weer....
Ik heb mijn weblog slapend gehouden en nu ... is-t-ie uitgeslapen.
Je hebt er geen idee van hoe helend een weblog werkt.
Sommige mensen zien er niets in, in dat openbaar maken van je zorgen en gedachten.
Maar daar heb ik even geen boodschap aan.
Ik weet, dat mijn weblog door heel weinig mensen gelezen wordt.
Dus ik durf het wel weer aan.

Hoe gaat het nu met me....

Heel eerlijk gezegd: (nog) niet goed.
Ik ben vorig jaar door de hele borstkankersituatie heen "gezwijnd"...
Ik danste min of meer door het leven.
Alles liep zo'n beetje zoals het lopen moest.

De operatie, weliswaar met complicaties, maar toch goed gelukt...
De thuiszorg, veel wachten, maar toch mooi geheeld...
De bestralingen, 33 keer naar het AVL, maar toch meer overlevingskansen...
De hulp van familie en vrienden...
Het opkrabbelen...
Het genezen....

En nu ... meer dan een jaar later: de terugslag.
Het grenzeloze optimisme is verdwenen.
Er is angst en stress.
Er is hyperventilatie en spanning.

Malaise aan alle kanten. Van voren en van achteren, links en rechts.
En ik kan er (nog) niets aan doen.
En ik heb ook geen zin meer om net te doen alsof er niets aan de hand is.


(wordt vervolgd)